Słowniczek pojęć windykacji:
*Bankowy tytuł egzekucyjny – dokument (w formie oświadczenia) stwierdzający istnienie wymagalnej wierzytelności banku wobec osoby, która dokonała z nim czynności bankowej lub która ustanowiła na rzecz banku zabezpieczenie takiej wierzytelności. Po nadaniu przez sąd klauzuli wykonalności b.t.e. staje się tytułem wykonawczym i jest podstawą wszczęcia egzekucji sądowej przez komornika. Bankowy tytuł egzekucyjny stanowi wyraz szczególnego uprzywilejowania banków wobec innych kategorii wierzycieli przez ustawodawcę co jest niekiedy uzasadniane tym, że są one instytucjami zaufania publicznego. Przed wejściem w życie 1 stycznia 1998 r. nowego prawa bankowego banki były uprawnione do wystawiania tzw. bankowych tytułów wykonawczych.
*Klauzula wykonalności – urzędowy akt sądu stwierdzający na wniosek wierzyciela lub z urzędu, że dany dokument jest tytułem egzekucyjnym, wskutek czego wszelkie urzędy lub osoby, których może dotyczyć, obowiązane są podporządkować mu się i udzielić pomocy przy jego realizacji.
Istotą klauzuli wykonalności jest autorytatywne stwierdzenie uprawnionego organu, że dany tytuł egzekucyjny nadaje się do wykonania w drodze przymusu (zazwyczaj w trybie egzekucji sądowej. Tytuł egzekucyjny opatrzony klauzulą wykonalności staje się tytułem wykonawczym. Ponieważ w polskim procesie cywilnym co do zasady tylko tytuł wykonawczy może być podstawą egzekucji, nadanie klauzuli wykonalności stanowi swego rodzaju zezwolenie sądu niezbędne do prowadzenia egzekucji.
*Tytuł wykonawczy – dokument urzędowy stwierdzający istnienie i zakres nadającego się do egzekucji roszczenia wierzyciela i odpowiadającego mu obowiązku dłużnika. Istnieją następujące rodzaje tytułów wykonawczych:
– tytuły wykonawcze cywilne, którymi są tytuły egzekucyjne zaopatrzone przez sąd w klauzulę wykonalności (art. 776 k.p.c.);
– tytuły wystawiane w toku postępowania egzekucyjnego w administracji (art. 27 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tekst jedn.: Dz. U. 2005 r. Nr 229 poz. 1954);
– tytuły wykonawcze wystawiane przez sądy karne (art. 107 kodeksu postępowania karnego z dnia 6 czerwca 1997 r., Dz. U. Nr 89 poz. 555);
– tytuły wykonawcze wystawiane przez organy orzekające w postępowaniu karno-skarbowym (ustawa z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy, Dz. U. Nr 83 poz. 930).
*Poręczenie – (Art. 876 k.c.) § 1. Przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.
2. Oświadczenie poręczyciela powinno być pod rygorem nieważności złożone na piśmie. (Art. 880 k.c. ) Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel powinien zawiadomić o tym niezwłocznie poręczyciela.
*Weksel in blanco – jest najczęściej wekslem gwarancyjnym, składanym jako zabezpieczenie wykonania określonej pracy, zadania lub zaciągniętego kredytu. W razie gdybyśmy tej pracy nie wykonali, posiadacz naszego weksla wypełnia go – wpisując odpowiednią kwotę (i ewentualnie inne brakujące informacje, powodując, że staje się on wekslem właściwym) – i uruchamia całą procedurę odzyskania swoich pieniędzy. Zwykle wekslowi in blanco towarzyszy deklaracja wekslowa, określająca szczegóły realizacji zadania i przedmiot naszego zobowiązania. Istnienie deklaracji wekslowej nie jest jednak kluczowe dla ważności samego weksla in blanco. Deklaracja wekslowa stanowi zabezpieczenie naszych interesów. Dobrze jest ją zatem podpisać. Jeśli bowiem posiadacz weksla wypełni go niezgodnie z treścią zawartego w deklaracji porozumienia, dysponujemy poważnym argumentem do obrony. Weksel in blanco może być przeniesiony na inne osoby (przez tak zwany indos). Oznacza to, że wystawiamy weksel, wręczamy go odpowiedniej instytucji, a ona może przekazać go (czyli nasze zobowiązanie do zapłaty) komuś innemu. W skrajnej sytuacji ten ktoś zgłosi się do nas z oczekiwaniem wypłacenia kwoty wskazanej w wekslu.
*Kredyt konsumencki – (Art. 2. ustawy o kredycie konsumenckim)
1. Przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej „kredytodawcą”, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci.
2. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności:
Umowę pożyczki, umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego, umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, umowę, na mocy której świadczenie pieniężne konsumenta ma zostać spełnione później niż świadczenie kredytodawcy, umowę, na mocy której kredytodawca zobowiązany jest do zaciągnięcia zobowiązania wobec osoby trzeciej, a konsument – do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia.
(1) (uchylony).
3. Ustawę stosuje się także do umów, na mocy których spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia swojemu członkowi kredytu w celu bezpośrednio niezwiązanym z działalnością gospodarczą.
4. Konsumentem jest osoba fizyczna, która zawiera umowę z przedsiębiorcą w celu bezpośrednio niezwiązanym z działalnością gospodarczą.
