Windykator i komornik dla dłużników to często osoby wykonujące identyczny zawód, jednakże nic bardziej mylnego.
Co do zasady dochodzenie należności przez wierzycieli dzieli się na trzy etapy: postępowanie windykacyjne, postępowanie sądowe oraz postępowanie egzekucyjne. Każdy z kolejnych etapów postępowania jest uruchamiany w przypadku, nieskuteczności poprzedniego. Osobą prowadzącą postępowanie windykacyjne jest windykator, który dąży do porozumienia w sprawie spłaty zadłużenia. Najczęściej porozumienie jest osiągane na podstawie zawartej ugody pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem. Praca windykatora kończy się po etapie podpisania ugody z dłużnikiem. Jeśli osoba zadłużona spłaca zadłużenie w sposób ustalony w ugodzie nie ma konieczności, aby windykator ponownie reagował.
W tym miejscu należałoby wskazać, że wyróżniania się różne rodzaje windykacji- najczęściej spotykamy się z windykacją telefoniczną (call center), listowną lub terenową. W przypadku bezskuteczności windykacji telefonicznej i listownej istnieje ryzyko, że w naszym miejscu zamieszkania może pojawić się windykator terenowy.
Z uwagi na liczbę środków, z jakich korzystają firmy widnykacyjne warto byłoby wskazać jakie uprawnienia przysługują windykatorom, a kiedy je przekraczają.
Do uprawnień windykatora należą:
– działanie w imieniu wierzyciela,
– wzywanie do zapłaty,
– negocjowanie warunków spłaty,
– zawieranie ugody.
Natomiast windykator nie jest uprawniony do:
– wejścia do mieszkania dłużnika bez jego zgody,
– zajmowania lub spisywania majątku dłużnika,
– rozmawiania o dłużniku z osobami trzecimi,
– wywieszania informacji np. na klatce schodowej o stanie majątkowym dłużnika,
– zastraszani, nękani, grożenia dłużnikowi,
– przekazywania informacji nieprawdziwych na temat dłużnika.
W przeciwieństwie do windykatora komornik to funkcjonariusz publiczny, działający przy sądzie rejonowym. Ponadto, zgodnie z ustawą o komornikach, aby zostać komornikiem należy spełniać następujące warunki:
– posiadać obywatelstwo polskie;
– mieć pełną zdolność do czynności prawnych;
– posiadać nieposzlakowaną opinię;
– nie być karanym za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
– nie być podejrzanym o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe;
– ukończyć wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskać tytuł magistra prawa lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej;
– być zdolnym ze względu na stan zdrowia do pełnienia obowiązków komornika;
– odbyć aplikację komorniczą;
– złożyć egzamin komorniczy;
– pracować w charakterze asesora komorniczego, co najmniej 2 lata;
– ukończyć 26 lat.
Należy wskazać, że komornik nigdy nie działa samoistnie- pismem wszczynającym egzekucje jest wniosek wierzyciela. Komornik działa na podstawie tytułu wykonawczego, opatrzonego klauzulą wykonalności ( jest to nic innego jak prawomocne orzeczenie sądu opatrzone specjalną pieczęcią).
Komornikowi przysługują następujące uprawnienia:
– może prowadzić egzekucję z dochodu dłużnika (emerytura, wynagrodzenie za pracę), rachunku bankowego, ruchomości, nieruchomości
– ma prawo uzyskania informacji o dłużniku niezbędnych do prowadzenia egzekucji od takich instytucji jak: urząd skarbowy, centralna ewidencja pojazdów i kierowców
– do przymusowego otwarcia drzwi mieszkania lub firmy, przeszukania pomieszczeń,
– do wynagrodzenia za dokonane czynności, które obciążają dłużnika
Swoje czynności komornik może wykonywać w dni robocze i soboty w godzinach od 7 do 21. Na wykonanie czynności w dni ustawowo wolne od pracy lub w godzinach nocnych musi uzyskać zgodę prezesa sądu rejonowego.
Komornik za swoje czynności odpowiada dyscyplinarnie, ponadto jest zobowiązany do zawarcia umowy OC. W przeciwieństwie windykator nie może być pociągnięty do odpowiedzialności dyscyplinarnej i nie jest objęty ubezpieczeniem OC.
Przechodząc do podsumowania, należy wskazać, że uprawnienia przysługujące komornikowi są znacznie szersze niż przysługujące windykatorowi. Działalność komornika jest ściśle uregulowana przepisami prawa, z czym wiąże się możliwość złożenia w sądzie skargi na czynności komornika. Natomiast w przypadku przekroczenia uprawnień windykatora istnieje możliwość zawiadomienia o przestępstwie Policję lub Prokuraturę i ewentualnie domagania się odszkodowania na drodze postępowania cywilnego.
Bibliografia:
– ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U.2016.380)
– ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U.2015.790)
– komornik sądowy https://pl.wikipedia.org 07.06.2016 r.
– „Komornik a windykator” Iwona Karmasz 07.06.2016 r.
