Wielu klientów ośrodka zgłasza się często z pytaniem dotyczącym prawidłowości żądania przez wynajmujących kaucji z tytułu najmu lokalu mieszkalnego. Poniższy artykuł w sposób kompleksowy omawia instytucję kaucji poprzez wskazanie jej istotnego oraz prawidłowego sposobu ustanowienia.
Kaucja stanowi jedną z najprostszych i najbardziej popularnych form zabezpieczenia w przypadku zawierania umów najmu lokalu. Mimo jej popularności mało wynajmujących, jak i najemców, zdaje sobie sprawę z jej unormowania w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.
Jak wskazuje art. 6 ust 1 powyższej ustawy zawarcie umowy najmu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej. Brak wpłaty kaucji będzie powodował, że umowa zostaje zawarta pod warunkiem zawieszającym. Warto wskazać, że ustawodawca zakreślił górną granicę wysokości kaucji, która nie może być wyższa niż dwudziestokrotność miesięcznego czynszu za dany lokal według stawki obowiązującej w dniu zawarcia umowy. Po zakończeniu najmu kaucja powinna zostać zwrócona najemcy. Wobec powyższego obowiązują dwie szczególne zasady:
- zwracana kaucja powinna być zwaloryzowana w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana.
- druga zasada polega na obowiązku zwrotu kaucji w terminie jednego miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę, po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu.
